Koop het familieticket [2 volw + 2 kind voor €26] aan de kassa of direct ONLINE.

Adriana Bustos

 

Adriana Bustos

Het videokunstwerk Paisajes del Alma (2011) (landschappen van de ziel), is een samenwerking tussen de Argentijnse kunstenaar Adriana Bustos de Duitse auteur Sabine Küchler. De video is een performance die plaatsvond in een diorama van het natuurhistorisch museum in Salta, Argentinië. Voordat Bustos en Küchler het museum bezochten waren zij twee maanden op expeditie in de Yunga bossen van Noord-Argentinië. In de video draagt Bustos op een krukje in een diorama een passage voor uit Küchler's tekst Was ich im Wald in Argentinien sah (2010). De afwisseling van de Duitse en Spaanse gesproken tekst met de Engelse ondertiteling als lingua franca van de wetenschap, verwijst naar de koloniale dynamieken die de natuurhistorie in Argentinië hebben gevormd. Veel Duitse wetenschappers gingen in Argentinië op expeditie en waren belangrijk voor de kennis over de Argentijnse flora en fauna in Europa. Er was maar weinig aandacht voor lokale kennis. Onder die wetenschappers waren ook SVD-ers. Bovendien staat de SVD en het Missiemuseum bekend om de bijdrage aan de wetenschap die het heeft voorgebracht op antropologisch en zoölogisch gebied. De video brengt de wetenschap, natuurhistorie en het kolonialisme samen op een manier die naadloos aansluit op de collectie van het Missiemuseum.  

Volgens Bustos functioneert het natuurhistorisch diorama als een fantasie van dieren en natuur die mensen in de echte natuur nooit kunnen waarnemen. De ontmoeting met levensechte bij elkaar gepakte dieren, zoals in Salta en Steyl, is alleen mogelijk omdat al deze dieren gedood zijn. Met die boodschap laat Bustos de performatieve aard zien van het natuurhistorisch diorama. Daarbij transformeert ze het raam op de natuurlijke wereld in een theater waarin zij zelf plaatsneemt. Uiteindelijk concludeert de kunstenaar dat ze van het natuurhistorisch museum houdt, niet omdat ze daar iets leert over de dieren en natuur, maar omdat het haar zoveel vertelt over de mensheid. Deze post-humane blik op het museum geeft richting aan het ongemakkelijke gevoel dat veel bezoekers in Steyl hebben als zij stilstaan bij de natuurhistorische collectie.